maandag 19 augustus 2013

Over Merels die mama's achter hun veren zitten (en andere vogels)

Toen het verlengde weekend begon dacht ik nog eens eventjes iets te naaien. Ik koos voor nog een kaptrui uit 'Stof voor durf-het-zelvers'. Een leuk patroontje en het zit razendsnel in elkaar. Het patroontje was al overgetekend voor deze trui, dus kon ik snel aan de slag
Ik koos een stofje, begon te knippen en Merel kwam naast me zitten: 
'Wat ga je maken, mamaaa?'
'Een trui voor jou, Merel. In dit stofje...Vind je dat goed?'
Er volgde een uitbundige 'Jaaaa!!' en gesterkt door haar overduidelijke goedkeuring werkte ik verder.
Toen de kap in elkaar zat werd er opnieuw aan mijn mouw getrokken:
'Is het al af mamaaaa?'
'Nee, Merel, maar het kapje wel al...'
Waarop dochterlief absoluut moést passen en dus een tijdlang verder speelde met een kapje op het hoofd. (en nee, ik heb er geen foto van. Veel te laat aan gedacht natuurlijk...)
De schouders werden genaaid, de armen erin gezet en de zijnaden dichtgestikt. Maar toen riepen de andere verplichtingen in het huishouden net iets te luid, zodat ik niet meer kon verder werken.
De volgende dag werd de trui even vergeten want we hadden andere dingen te doen maar voor dochterlief ging slapen vroeg ze nog even: 'Is mijn trui al af, mama?'
Dat vroeg ze de volgende morgen ook nog eens én 's middags, zelfs aan papa, en 's avonds was ze behoorlijk teleurgesteld dat er nog altijd geen schot in de zaak was gekomen. 
De ochtend die daarop volgde was iedereen hier het er over eens dat mama toch eerst even die trui moest afwerken. Merel kwam zelfs terug naast me zitten om toch maar zeker te zijn dat ik niet stiekem iets anders zou gaan doen.
Dus ik knipte boordjes en zette ze er aan. Zo simpel is dat!

En was ze er uiteindelijk blij mee, ons madam? 
Absoluut!





1 opmerking: